Kabul Üzerine Devam
Aslında kabul dediÄŸimiz ÅŸey öyle yaptım, bitti, oldu diyebileceÄŸimiz bir ÅŸey deÄŸil. Bir süreç. Hayat da bir süreç. Kabul, yaÅŸamı deneyimlediÄŸimiz sürece devam edecek. Kah kolaylıkla kah daha zor akarak.
Kabul, deneyimsel olarak kaçınma göstermemizin tersidir diyebilirim bu noktada.
Kontrolümüzün dışındaki ÅŸeyleri kontrol etme çabamızdır ve bunu yaparak bu ÅŸeylerin üzerimizdeki etkisinden kaçınmaya çalışırız.
Burada kaçınmamız neden bir problem?
Çünkü kaçındıkça daha fazla kaçınmamız gerekiyor; daima av olarak kalıyoruz da avcılar bizi kovalıyor yani.
Ä°ki örnek ile ele alalım mı?
OturduÄŸunuz odada kara bir sinek dolaşıyor ve sesi kitap okumanızı bölüyor. Ne yapalım sineÄŸi kabul edip hiçbir ÅŸey yapmayalım mı? E sineÄŸi odadan çıkarmak benim baya kontrolümde, niye yapmayayım yahu? Pencereyi açar, çıkarır, rahatça kitabımı okurum. Oh be mis!
BaÅŸka bir gün oturduÄŸunuz odada derinizin içinde görünmez bir kara sinek dolaşıyor olsun; bir düÅŸünce. Tekrarla aklınıza ÅŸu düÅŸüp duruyor: “Çok beceriksizim.” veya “Hep yanlış kararları veriyorum.” veya “Hiçbir ÅŸey iyi olmayacak.” veya “…………” (buraya sen bir tane yerleÅŸtirebilirsin.) Åžimdi hangi pencereyi açıp bu kara sineÄŸi atayım?
DüÅŸünce adeta beni yönetiyor; kitap okumamı engelliyor.
Peki bu düÅŸünceye bu gücü veren kim?
Ben.
Nasıl?
Onunla bu ÅŸekilde iliÅŸkilenerek.
Nasıl ilişkilenerek?
Onu düÅŸünmemeye, bastırmaya, yok etmeye çalışarak.
Ne oluyor bunu yaptıkça?
Tekrar tekrar geliyor ve ben bundan da kurtulamadığım için daha da beceriksiz/kötü hissediyorum.
Hayda…
Ne yapayım?
O düÅŸünce/duygu/anı/deÄŸerlendirme/yorum orada. Sen çağırmadın, sen yaratmadın, bunu düÅŸünmek senin suçun deÄŸil. Kara sinekler vardır. Ona odaklanma. Orada olduÄŸunu bil. Kabul et bu deneyimi. Önüne bak.
Önünde senin için kıymetli ne var?
Kitap mı; onu okumaya odağını ver. DüÅŸünceyi bastırmaya deÄŸil.
Önünde iÅŸ mi var, ona odaklan.
Önünde partnerinle/arkadaşınla/ailenle vakit mi geçirmek var, ona odaklan.
Önünde ne olsun istersin, karar ver ve odağını ona ver.
Etki alanımız dışındaki ÅŸeylere dair kaçınma ve kontrolün problemi budur iÅŸte. Kaçınmaya veya kontrol etmeye o kadar çok enerji vermemiz gerekir ki bu davranışsal seçeneklerimizi inanılmaz derecede kısıtlar. BaÅŸka bir yolun olmadığına git gide inanırız. Ä°çsel deneyimlerinizi deÄŸiÅŸtirmeye veya kontrol etmeye çalıştıkça baÅŸka bir ÅŸey yapamıyor olduÄŸumuz aÅŸikâr.
BaÅŸka ne seçeneÄŸimiz var?
Onlar olduğu gibi olsun ve kalsınlar.
Ä°çsel deneyimlerinize odaklanıp onları yok etmeye çalışmaktansa; sizin için o anda önemli ÅŸeylere odağınızı verin.
Davranışlarınız esnesin.
Ä°çsel hiçbir deneyiminiz sizi yönetmiyor, hayatınızı mahvetmiyor ve etmeyecek.
Siz onları kabul ettikçe ve onlara odaklanmamayı seçtiÄŸiniz sürece…
